Geen onderwerp leent zich dankbaarder voor onenigheid dan de toestand in Israël en de Palestijnse gebieden. Ooit was schijnbaar iedereen fan van Israël, het land van David dat zich zo dapper verweerde tegen de Goliath van de omringende Arabische landen. Tenminste, zo dachten we. Vandaag zijn er weinig onverbloemde Israël-fans over. Voor wie netjes links wil zijn is bijval voor de staat Israël zoiets als vloeken in de kerk.
Het probleem is dat beide zijden hun eigen, legitieme verhaal vertellen, maar dat die verhalen elkaar wederzijds uitsluiten. Juist daarom past het de kerk niet om eenzijdig voor of tegen deze of gene partij te kiezen. Wie het land met open ogen en oren heeft bezocht, weet bovendien hoe ongelooflijk ingewikkeld en verwarrend de werkelijkheid daar is. Het laatste dat zij daar nodig hebben is nog meer selectieve verontwaardiging.
In de Provinciale Kerkbode, die wordt gelezen door PKN-kerkleden in de provincie Groningen en een stukje van Drenthe, verscheen in juni een artikel op de voorpagina dat duidelijk stelling nam: boycot Israël! Maar de verontwaardiging daarin is nogal selectief. Een artikel van mij dat als kritische reactie was bedoeld werd aanvankelijk geaccepteerd, maar bij nader inzien geweigerd in de oorspronkelijke vorm. In een nieuwe versie werd alsnog dusdanig geknipt dat ik het zelf terugnam. Het is hier alsnog te lezen.
Deze gang van zaken is onderwerp van gesprek geweest binnen de Provinciale Werkgroep Kerk & Israël Noord. De hoofdsom daaruit was dat we ons zorgen maken. Als een officieel orgaan van de PKN in een regionaal blad in feite wordt gecensureerd, is dat een slechte zaak. Temeer daar een opvatting waarin Kerk & Israël zich niet kan vinden wel op een voorpagina mag staan. Het heeft er alle schijn van dat een eenzijdigheid uit het verleden nu wordt ingewisseld voor een nieuwe eenzijdigheid. Verdere grote woorden laat ik liever achterwege.