Het is nu een jaar geleden dat mijn ouders kort na elkaar overleden. Het leven gaat door, zegt men dan. Dat is zeker waar. Bij het volwassen worden hoort ook dat je los komt van je ouders. Dat beiden er nog helemaal bewust bij geweest zijn tot voorbij mijn 60e is bijzonder.
Na een jaar is inderdaad de kring rond. Toch blijft er het gevoel van een open plek, ook in mijzelf. Dat kan ik natuurlijk invullen vanuit de kennis van het contextueel pastoraat, maar dat is het niet. De open plek betekent dat ikzelf een nieuwe plek inneem. Of, zoals mijn moeder nuchter zei, de wetenschap dat je nu zelf in de voorste linie staat.
Niets om droevig of verdrietig over te blijven. Want zo is het leven. En in dat opzicht blijf je ook altijd verbonden met je ouders, die je immers ook op die weg al zijn voorgegaan. Het graf is een herinnering. De bloemen bloeien: dat zou mijn moeder prachtig vinden.